Uhado Jazz à Liège heeft zich sinds zijn geboorte in 1970 ontwikkeld tot een festival dat elk jaar weer verrast door de programmering. Van grote nog levende namen die vaak op andere evenementen ontbreken, tot namen die eens groot waren, maar vergeten. En van kleine namen die niet worden geprogrammeerd om ze mede groot te maken, maar waarvan de importantie al doorschemert bij de programmeurs.
Uhoa Jazz à Liège biedt daarom elk jaar weer voer voor ware jazzliefhebbers. Natuurlijk zijn randgebieden ook toegestaan, maar jazz is en blijft de hoofdzaak. Dit jaar gaf er in vier avonden blijk van. Jeanschoubs ging op drie ervan op fotografisch onderzoek. Van de eerste deed hij al gewag, de andere twee volgen hier.
Aka Moon is een ensemble dat al sinds 1992 programmeurs en publiek verrast door zijn vooruitstrevende kijk op muziek. Dat was toen zo en is het nog steeds. Hun inspiratiebron haalden ze uit de cultuur van Aka Pygmeeën. De groep rond Fabrizio Cassol op altsaxofoon, Michel Hatzigeorgiou op elektrische gitaar en drummer Stéphane Galland mocht dan vaak meerdere musici rond zich verzameld hebben, het gaat altijd om deze drie muzikale hoogleraren. En dit alles gegroepeerd rond een van hun credo’s, verwoord door Cassol: ‘De vraag naar kwaliteit van vreugde lijkt me vandaag de dag steeds belangrijker en intrinsiek verbonden met de manier waarop humor volledig tot uitdrukking kan komen in een wereld die de toegang tot lichtheid voortdurend beperkt’. Mooier kun je het toch bijna niet zeggen.
Go Go Penguin is dan weer van een heel ander kaliber. Jazz, rock, minimal music, klassieke muziek en triphop komen in een stuwende vaart voorbij. Elektronica voert de boventoon, vooral bij drummer Rob Turner, die ze verwerkt in break-beats waarmee hij vooral jongere, nog ontdekkende muziekliefhebbers aan zich bindt. Met piano en contrabas ontworstelt Go Go Penguin zich zodoende aan het volledig uitgesleten pad van klassiek pianotrio.
Jazzmeia Horn behoort tot de jonge generatie musici die met hun komst aan het jazzfront een nieuwe trend zetten: een nóg grotere vermenging van allerlei muziekstijlen die de jazz een nieuw gezicht gingen geven. Cécile McLorin Salvant en Gregory Porter stonden naast haar. Oude muziek in nieuwe opvattingen, dat geldt ook voor Jazzmeia Horn. De zangeres zingt evenzeer standards als Lover Come Back To Me en He’s My Guy als doorleefde teksten, waarmee zij de oprukkende vernietiging van het klimaat aan de kaak stelt.
Roni Kaspi is pas 22 jaar oud, maar vestigde voor eeuwig – zolang dat duurt natuurlijk – haar roem als drummer bij het Avishai Cohen Trio. Ze nam bij de contrabassist de plaats in van Mark Guilliana. Intussen ontwikkelde ze zich pijlsnel als singer-songwriter en producer en verder uiteraard als slagwerker. Liedjes zijn haar ware muzikale identiteit geworden, zegt ze over die ontwikkeling. Alt-pop, soul, wereldmuziek en elektronica, dat zijn de bouwstenen van de weg die Roni Kaspi is ingeslagen.
Tunesische stambeli en Afrikaans-Arabische gnawa vormen het huidige concept van het trio van pianist Wajdi Riahi. Ze worden innig verweven met jazz. Vier jaar geleden richtte de Tunesische pianist zijn ensemble in Brussel op en koos daarvoor contrabassist Basile Rahola en drummer Pierre Hurty. De drie speelden al op een groot aantal jazzfestivals en drongen vorig jaar door tot de finale van de Gent Jazz Young Talent-competitie.
Een andere pianist in de programmering van Jazz à Liège was Daniel Garcia. Hij komt uit Spanje en heeft zich de rijke cultuur van Salamanca toegeëigend. Hij brengt dat tot uiting op cd’s, waarop hij zich omringt met gasten uit verschillende winstreken. Intensiteit, emotie van binnen uit en overige uitingen van Spaanse cultuur kenmerken het oeuvre van deze bijzondere musicus.
Henri Texier behoeft bij jazzliefhebbers weinig of geen uitleg. De contrabassist koestert een levenslange belangstelling voor indianen. Daarvan getuigt onder meer een drieluik dat in 1993 werd geopend met het album An Indian’s Week, in 2016 werd voortgezet met Sky Dancers en onlangs werd voltooid met An Indian’s Life. Als kind speelde hij cowboy en indiaantje en koos partij voor de oorspronkelijke Amerikaanse inwoners. Later ging hij zich op allerlei manieren het lot van de indianen aantrekken. “Ik legde verband tussen het lot van de indianen en de onderdrukking waaronder Afro-Amerikanen leden. Ik identificeerde met dit vervloekte deel van Amerika door jazzmuziek. Het heeft geen andere link met muziek dan een denkbeeldige”, legt de Franse kunstenaar uit.
REDACTIE
Foto’s JEANSCHOUBS
