Na vele, vele jaren bracht Marc van Vugt kortgeleden zijn eerste soloplaat uit. ‘The Lonely Coyote’ heeft de Houtense gitarist zijn eersteling genoemd. Dertien stukken, verpakt in drie kwartier akoestische muziek, deze eenzame prairiewolf is daardoor een hebbedingetje geworden.
Een hebbedingetje? Zeker, want het gehele album druipt van de aandacht die Marc van Vugt eraan heeft gegeven en die zorgvuldigheid komt zeker tot uiting als je ziet hoe straf de componist/uitvoerder zijn dertien stukken heeft aangepakt. Het langste duurt nog geen vijf minuten en daardoor zit in die consequent volgehouden korte tijdsduren telkens een kernachtige boodschap: ‘Dit wil ik zeggen, niet meer en niet minder’. En dat houdt in dat de gitarist geen plek heeft ingeruimd voor mannetjesmakerij, geen helse toeren uithaalt die van zijn vakmanschap zouden moeten getuigen, geen technische hulpmiddelen inzet. Nee, hij wil het alleen hebben van zijn vingers en van zijn geest. Om te laten horen hoezeer hij de kunst van het gitaarspelen beheerst en welke prachtige muziek daaruit ontstaat.
The Lonely Coyote is een bloedeerlijk album geworden, een schijf waarop Marc van Vugt, net als een eenzame wolf, zijn weg zoekt, hier door een onafzienbaar (muzikaal) landschap. Niet speurend naar een prooi zoals een eenzame wolf – hetgeen voornoemde mannetjesmakerij zou kunnen zijn – maar naar de overdracht van de diepste muzikale bedoelingen van een musicus die er zijn luisteraar mee wil bedienen. En ontroeren, want dat doet deze cd zonder meer.
Marc van Vugt speelt zijn dertiendelige werk op The Lonely Coyote op acht verschillende akoestische gitaren. Voor de freaks hier de opsomming ervan: een Guild F512 (twaalfsnarig). Lowden 2011 baritongitaar met stalen snaren, Mariano Conde 2011 met nylonsnaren, Martin 000-021 1946 met stalen snaren, Levin 325 1960 akoestische archtop (gebogen bovenblad), Lowden 032 1990 met stalen snaren, Tacoma P 1 Papoose 1998 zessnaars altgitaar, Guild B4CE 1993 akoestische basgitaar en een geprepareerde harpciter.
Om dat laatste instrument er even uit te lichten: Marc van Vugt opent er zijn cd mee met de compositie Bengggg en verdikkeme toch, door het geluid dat hij aan de citer ontlokt lijkt het er op dat je die eenzame prairiewolf hoort huilen. Tussen deze opening en het slot van de cd, No Worries, dat zo van de hand van Johann Sebastian Bach had kunnen zijn, ontrolt zich een klankwereld die alle verfijningen van de gitaartraditie in zich bergt. Waarin Marc van Vugt de vrijheid neemt doordacht te improviseren, dat af te wisselen met diep doordachte uitgeschreven passages en door het gebruik van al die verschillende snaarinstrumenten een imponerende klankwereld oproept.
Marc van Vugt is als mens een bescheiden persoon. In de aanpak van The Lonely Coyote klinkt dat op vele gebieden door; je zou kunnen zeggen dat hij zijn eigen eenzame wolf is. Maar het resultaat van zijn zoektocht heeft niets met bescheidenheid te maken: deze cd is groots.
RINUS VAN DER HEIJDEN
MARC VAN VUGT
The Lonely Coyote – Guitar Tales
Baixim Records
Marc van Vugt – gitaren
