Best spannend, zeg, een concert bijwonen dat op een podium ontstaat en binnen dezelfde seconde op het beeldscherm van jouw computer opduikt. Live meemaken wat musici presteren en de geneugten van het publiek in die concertruimte, daarbij buiten sluiten. Het is wat vrijwel niemand wil, maar wordt opgedrongen door het Covid-19 virus. Het fenomeen heet ‘live streaming’ en hoewel het al op grote schaal wordt toegepast, ging JazzNu op de toer van ‘nieuwe concertbeleving’ met een uitvoering van het MOON TRIO.
De ramp die de wereld nu treft, maakt dat met name bij kunst en cultuur een strop wordt gelegd rond de nekken van de meeste uitvoerders. Dus gaan die op zoek naar uitwijkmogelijkheden om hun creatieve gaven toch aan den volke te kunnen slijten. En secundair te proberen daar financieel ook wat inkomstenderving mee te compenseren. Live streaming zoals dat in goed Nederlands heet, is daar een mogelijkheid voor.
Jazzpodium Paradox heeft er met een variant op de bekende, sinds 1987 bestaande 2 Meter Sessies op radio en tv, vorm aan gegeven met de 1,5 Meter Sessies. Vier live-concerten die op de vaste concertavond van Paradox, de vrijdag, deze maand worden uitgezonden. Het concert van het MOON TRIO van Jeroen van Vliet, opende de reeks.
Als Covid-19 niet had bestaan, had deze avond de officiële presentatie van de tweede cd van het MOON TRIO, Monochromes, plaats gevonden. Dat gebeurt nu in maart 2021. Dat de live-presentatie was vervangen door live streaming was de best denkbare oplossing. Dat vonden ook vele fans, want de chats aan de rechterkant van het YouTubekanaal waren uiterst ronkend. Waarmee meteen is aangetoond dat de 1,5 Meter Sessies zeker bestaansgrond hebben. Een dikke tweehonderd toehoorders maakten het concert via YouTube mee. Plus nog enkele handenvol via Facebook. Paradox zou er dik mee uitverkocht zijn geweest.
Het concert werd door Dré Sprangers, aankondiger van Paradox, officieel ingeluid. “Welkom allemaal, kom wat dichter bij jullie beeldscherm zitten”, zo introduceerde hij met een wijds gebaar naar de zaal de drie musici. Die daarna in een dik uur een groot deel van de inhoud van Monochromes vertolkten. Ingespannen, maar in het begin zo te zien, vooral gespannen. Dat speelde zo te zien met name contrabassist Cord Heineking parten. De slechte geluidsbalans zal het trio niet hebben gehinderd, de afwezigheid van publiek en de camera als enige toeschouwer, wellicht wél.
Het concert werd begonnen met Roadtrip en Mekali. Twee kritisch-muzikale stukken, met saillante details, die door de slechte geluidsbalans grotendeels verloren gingen. Contrabas en slagwerk waren via de computer nauwelijks te horen, de piano des te meer. Naarmate het concert vorderde, werd het geluid beter. Niet zodanig als een handvol overenthousiaste chats deed vermoeden, het bleef behelpen achter je computerscherm. Zeker als je bedenkt dat de cd Monochromes, prachtig gelardeerd met afgewogen elektronische details, de juiste balans tussen akoestische en elektronische geluiden geen moment kan ontberen.
Jeroen van Vliet is van een uiterst begenadigd pianist – die zonder meer de kwaliteit van een concertpianist kan evenaren – ook een experimentator geworden. Elektronica heeft zijn entree gedaan. Ooit begon het met een Fender Rhodes, nu zijn ook de effecten die de elektronische- en digitale wereld ons schenken, in Jeroen van Vliets schoot geworpen. Ze zijn inmiddels tot de kurk geëvolueerd waarop het concept van het MOON TRIO drijft. Waarbij akoestische klanken niet terzijde zijn geschoven. Slagwerker Mark Schilders wil het alleen hebben van akoestische effecten, contrabas en piano maken ter verrijking van hun spel, delicaat gebruik van de elektronica.
In de tot een soort suite uitgevoerde drie stukken Ponder, Simmer en Safar dempte de pianist op zeker moment de snaren van zijn instrument af, wat een percussief effect opriep. Om kort daarna weer majestueus te parelen, zoals we het al decennia van hem gewend zijn. Verderop in het concert trok Mark Schilders de aandacht toen hij als vanuit een soort trance speelde en met de mooie gestreken contrabas van Cord Heineking een droomlandschap creëerde. Dat weldra lenig werd omgebogen tot een vrije improvisatie van het trio. De niet te vangen veelzijdigheid van de drie bleek ten overvloede in Nassau, een volledig geïmproviseerd stuk dat hier tot klanken werd gebracht als een kabinet van kleine geluiden.
Met Swan Song en Reminiscense werd het concert afgesloten. Uiteraard kwam er geen toegift, al werd daar tijdens de chats wel om gesmeekt: ‘Jawel, een toegift! Klap klap klap klap bis bis bis!!! schreef Sandra Coelers enthousiast. Maar die kwam er evenmin als de versnaperingen waar Rianne van Rooij licht ironisch op doelde met ‘Leuk, bedankt voor de hapjes en drankjes’.
De eerste 1,5 Meter Sessie mag geslaagd worden genoemd. Hoewel de live uitvoering van Monochromes het niet haalde bij de cd-opname, was het bijwonen van dit concert toch een bijzondere gebeurtenis. De reacties van het publiek middels de vele chats zullen de musici goed doen, maar dat zal voor de donaties die zijn gedaan nog meer gelden. Zeventig mensen hadden aan het einde van het concert al gedoneerd en de pot die daarmee wordt gevormd zal zeker nog groeien, want de mogelijkheid om de musici financieel te ondersteunen staat open tot en met zondag 3 mei. Dat kan op diverse manieren:
Paradox: https://bit.ly/3bqqjlz
paypal: https://bit.ly/2y9arhu
tikkie: https://bit.ly/2ytebgr
RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s GEMMA KESSELS
JEROEN VAN VLIET MOON TRIO – 1,5 METER SESSIE
Paradox Tilburg, 1 mei 2020
Jeroen van Vliet – piano en elektronica
Cord Heineking – contrabas en elektronica
Mark Schilders – slagwerk en analoge effecten
www.jeroenvanvliet.com
