Tot het Covid-19-monster toesloeg, was globalisering doorgedrongen tot in elke vezel van de maatschappij. Maar nu eenieder is terug geworpen op zijn eigen leefwereld, komen er onverwachte zaken bloot te liggen. Neem het concert dat Eric van der Westen, Aron Raams en Koen Smits gaven: daarin was blues (is er ergens anders de term globalisering zó van toepassing?) de leidraad. Maar de drie musici gaven er hun persoonlijke draai (hun eigen leefwereld) aan. En dat gaf schitterende vergezichten.

Eric van der Westen kan prachtig improviseren op een melodie.
Eric van der Westen kan prachtig improviseren op een melodie.

Eric van der Westen, Aron Raams en Koen Smits verzorgden het tweede live-streaming concert van de serie 1,5 Meter Sessies, dat muziekpodium Paradox in het leven heeft geroepen. En dat leverde een zonder meer verrassende tachtig minuten muziek op. Veelomvattend en daarmee buiten de strenge twaalfmatenkaders van de blues tredend. Terwijl in alle negen stukken blues de verbindende schakel was. Maar die had zoveel gezichten dat je soms verbluft de verrichtingen van dit bijzondere trio gadesloeg.

Dit bijzondere wordt gevormd door de verstandhouding die Eric van der Westen en Aron Raams met elkaar hebben. Zij spelen al jaren samen in het project A Traveller’s Tale waarin zij samen het album Alvin uitbrachten en met trompettist/bugelspeler Angelo Verploegen erbij de cd J.J. Een ontwikkeling die volkomen organisch ontstond en waarin de jonge trompettist en bugelspeler Koen Smits voor deze gelegenheid zijn plek moest zien te vinden. Dat moet nogal een uitdaging zijn geweest, want de oude rotten Raams en Van der Westen leggen, of je het wilt of niet, een behoorlijke drempel neer.

Aron Raams vormt met Eric van der Westen een onverwoestbare tandem.
Aron Raams vormt met Eric van der Westen een onverwoestbare tandem.

Maar Koen Smits overwon die drempel. In het tweede stuk van het concert, Sometimes It’s Hard To Get Away From, klonk de trompet nog dun, maar misschien was dit een bewuste keuze om het spel zacht te laten verglijden in dat van gitaar en contrabas. In de daarop volgende compositie Wind, Grass and Open Skies ging het op de bugel al een heel stuk beter. En de echo die de trompettist over zijn aandeel in Go Well, My Friend spande, reikte evenals de intentie van dit eerbetoon aan een overleden goede vriend van Eric van der Westen, figuurlijk naar de eeuwigheid. Het was duidelijk dat Koen Smits’ zelfvertrouwen gaandeweg steeds meer toenam, zodat het trio naar een sluitende eenheid toe groeide.

Eric van der Westen liet al in het openingsstuk van de avond, J.J. Cale’s After Midnight, horen hoe mooi hij kan improviseren op een melodie. En dat zijn improvisatievermogen nog veel verder reikt klonk door in The Heaven of Haden, waarin hij in een lang intro uiterst bedachtzaam, met veel noten, een aangrijpende ode bracht aan een van zijn inspirators, Charlie Haden. Eén van; een andere is Charles Mingus. Je kunt je met het jaar minder aan de indruk onttrekken dat Eric van der Westen en Mingus steeds meer op elkaar gaan lijken. Hun fysiek is even massief, hun houding achter de contrabas, het statigste van alle instrumenten, even machtig. Waarbij komt dat het spel van de Tilburger nauwe verwantschap vertoont met dat van de Amerikaan: soberheid in het gebruik van noten loopt parallel aan een enorme fantasie en grenzeloze dienstbaarheid aan het breedste spectrum van alle muziek.

Koen Smits handhaafde zich prima tussen de oude rotten Van der Westen en Raams.
Koen Smits handhaafde zich prima tussen de oude rotten Van der Westen en Raams.

In een van de sleutelmomenten van het concert, in Hang Me, Oh Hang Me van de relatief onbekende Amerikaanse volkszanger Dave Van Ronk, pakte het trio even feestelijk uit. Van Ronks mengeling van akoestische blues, ragtime en opzwepende New Orleansklanken bracht in Paradox dansbare passages op, die het concept van deze liedjesmaker in een nieuw perspectief plaatsten. In zijn intro liet Aron Raams reminiscenties aan Bill Frisell doorsijpelen, waardoor later de vermenging van de gitaar met de trompet groots opbloeide. Hang Me, Oh Hang Me was ’s middags pas voor de eerste keer gerepeteerd en die wetenschap maakte het stuk alleen nog maar beklijvender.

Aron Raams, Eric van der Westen en Koen Smits plaatsten de aloude blues in een nieuw perspectief.
Aron Raams, Eric van der Westen en Koen Smits plaatsten de aloude blues in een nieuw perspectief.

Blue Is All That’s Left Of Me beleefde in Tilburg zijn wereldpremière en vooral hier kwam de ijzersterke tandem Raams-Van der Westen volledig tot zijn recht. De ballade dobberde op het vakmanschap van gitarist en contrabassist. De laatste legde een glansrijk intro neer dat de bedding bleek voor de zachtheid die de meeste ballades kenmerkt, zodat de gitaarklanken niet alleen de liefde voor de muziek deponeerden, maar tegelijk de kracht van dit duo omspanden.

Opmerkelijk en tegelijk volledig verklaarbaar in een programma waarin de blues domineert, was de keuze voor Love In Vain van Robert Johnson, groot gemaakt door The Rolling Stones. Pure Deltablues, hier ingezet door de trompet, waarbij de gitaar ritmisch ondersteunde. Tot het moment dat Aron Raams de melodievorming zelf ter hand nam en het nummer uitpakte in het zoveelste fraai vormgegeven triospel.

Eric van der Westen is zowel in fysiek als conceptmatig opzicht steeds meer het evenbeeld van Charles Mingus.
Eric van der Westen is zowel in fysiek als conceptmatig opzicht steeds meer het evenbeeld van Charles Mingus.

Het tweede concert van de 1,5 Meter Sessies van Paradox was een groot succes, niet in het minst door het prachtige geluid en beeld. Zestig mensen doneerden al tijdens de uitzending, waarbij de mogelijkheid om een Tikkie te plaatsen, ’s middags al teniet werd gedaan omdat toen het maximumbedrag op dat medium al was bereikt. Zo’n tweehonderd kijkers, op zowel YouTube (140) als Facebook (60) woonden de live-uitvoering bij. Inmiddels zijn dat er in amper twee dagen tijd al zevenhonderd geworden. En het eerste concert in de serie, dat van het Moon Trio, loopt al boven de 1200. Waarmee de voorzichtige conclusie mag worden getrokken dat de 1.5 Meter Sessies voor zowel de muzikanten als voor muziekpodium Paradox een doorslaand succes aan het vormen zijn.

Doneren voor het concert van Eric van der Westen c.s. kan nog altijd op de volgende manieren:

Paradox: https://paradoxtilburg.nl/programma/1…
PayPal: https://www.paypal.me/StreamsessiePar…

RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s GEMMA KESSELS

 

ERIC VAN DER WESTEN – ARON RAAMS – KOEN SMITS

Paradox Tilburg, 8 mei ‘20

Eric van der Westencontrabas
Aron Raamsgitaar
Koen Smitstrompet en bugel

Lees meer over de 1,5 Meter Sessies van Paradox

Previous

Cello

Next

Cajón

1 comment

  1. Het was aangrijpend! Een concert volgen voor mijn scherm en de emotie voelen en die net als de muzikanten niet letterlijk kunnen delen. Zit ik hier thuis keihard te klappen om mijn waardering te laten blijken. Nou, dan maar zo! Er vloeide een enkele traan! Maar ik kan niet wachten tot we weer in Paradox met elkaar kunnen zijn. Tot die tijd hopen dat de cultuursector het overleeft. Liefs allemaal. Chris

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook