Code Oranje en NS-waarschuwingen ten spijt, zat de grote zaal van LantarenVenster in Rotterdam helemaal vol voor het bijzondere concert van Charlie Hunter, Lucy Woodward en Niek de Bruijn op vrijdag. En de volgende avond toen dit concert zich herhaalde, ditmaal in het Amsterdamse Bimhuis, leek de zaal zelfs helemaal uitverkocht. Het publiek wist het maar al te goed, het waren een paar speciale concerten om verschillende redenen: Hunter heeft in ruim tien jaar zelf niet in Nederland gespeeld. Hij wordt gezien als een fenomeen op zeven- en acht-snarige gitaar. Lucy Woodward treedt juist regelmatig op in het land en heeft een Nederlandse connectie met Soest (‘of all places’ zoals ze dat zo mooi zegt), waar ze deels opgroeide.

Lucy Woodward leende af en toe graag haar microfoon aan de zingende Charlie Hunter.

Niek de Bruijn is als drummer al een aantal jaren eigen naam aan het maken op de Nederlandse muziekscene en speelde eerder met Woodward, maar niet met deze bezetting en repertoire. Er was aan het begin van het optreden in Rotterdam een lichte spanning voelbaar op het podium. Al snel uitgelegd door het feit dat waar Lucy Woodward de bindende factor van het trio was, Hunter en de Bruijn voor de eerste keer samen op het podium stonden. En elkaar deze week voor het eerst hadden ontmoet. Het was een beetje zoeken, maar al vrij snel werd de onwennigheid juist gebruikt als positief bindend element tussen muzikanten, maar ook om een informele betrokken relatie met het publiek op te bouwen.

Niek de Bruijn en Charlie Hunter.

Met als basis voor deze tournee het net uitgekomen album Music! Music! Music! zetten Hunter en Woodward een veelzijdig programma neer. Jazzstandards werden in een nieuw jasje gehesen, waaronder een prachtige versie van Nina Simone’s Plain Gold Ring en een wel heel bijzondere uitvoering van Tony Bennett’s Angel Eyes. Popnummers uit de jaren tachtig en negentig werd een nieuwe wending gegeven, met zeer geslaagde resultaten zoals bijvoorbeeld Wishing Well, waar de gitaar het bekende melodiedeuntje speels overnam. Ook kwamen de onmiskenbare invloed van blues en volksmuziek voorbij, met bijvoorbeeld Lucinda Williams’ Can’t Let Go. In die muzikale veelzijdigheid school de sterkte van Woodwards stem én van deze samenwerking.

Lucy Woodward treedt vaker op in Nederland.

Wat wellicht het betoverendste aspect van deze optredens bleef, was de virtuositeit van Charlie Hunter. Op zijn bijzondere instrument speelde hij tegelijk melodieën, akkoorden en baslijnen. En dat deed hij op een manier waarbij het eigenlijk veel te makkelijk was om te vergeten dat hij twee instrumenten in één bespeelde. En als kers op de taart was hij er ook een meester in om een onmiskenbare groove vast te houden en daarbij nog een gitaarsolo te improviseren. Hunter zong ook graag mee met zijn eigen solo’s en daar leende Lucy Woodward met plezier haar microfoon voor.

Charlie Hunter voorzag zijn spel van commentaar, grappen, gil en lach.

Ook voorzag hij zijn spel van commentaar, grappen, gil en lach, wat enorm bijdroeg aan de beleving van luisteraars. En uiteraard een extra menselijke dimensie gaf aan deze live muziek, als je die vergelijkt met een albumopname. Bij beide concerten waren veel gitaristen, bassisten en kenners aanwezig, die tijdens de pauze en na afloop maar al te blij waren om hun vragen over het bijzondere instrument door Charlie Hunter beantwoord te krijgen. Hij leek daar helemaal niet over uitgepraat te geraken, met altijd dezelfde fonkeling van enthousiasme in zijn ogen.

Lucy Woodward en Charlie Hunter kozen als uitgangspunt voor hun optreden hun nieuwe cd ‘Music! Music! Music!’

Als nieuweling in deze bezetting vulde Niek de Bruijn de muziek perfect aan. Hij wist zijn snelheid en gevoelige spel op een adequate manier in te zetten, precies wetend wanneer uit te blinken en wanneer minder beter kan zijn. Het was ook mooi om te zien en horen hoe het samenspel tussen hem en Hunter groeide in die twee concerten, van een beetje aftastend tot elkaar ludiek uitdagend.

Lucy Woodward en Charlie Hunter zorgden voor een enorme energie-uitwisseling met het publiek.

Waar het publiek al laaiend enthousiast was bij het eerste concert, zorgde de opzet van het Bimhuis voor nog meer energie-uitwisseling tussen publiek en muzikanten, met twee toegiften tot gevolg. Het betekende twee heel bijzondere avonden om het Pinksterweekend in muziek af te trappen.

Tekst en foto’s SOPHIE CONIN

Lucy Woodward, Charlie Hunter en Niek de Bruijn
LantarenVenster Rotterdam, 7 juni 2019
Bimhuis Amsterdam, 8 juni 2019

Lucy Woodward – zang
Charlie Hunter – elektrische gitaar
Niek de Bruijn – drums

www.lucywoodward.com

www.charliehunter.com

www.niekdebruijn.nl

 

Previous

Een 8- voor muzikaal sterk Jazz in Duketown 2019

Next

Red Light Jazz op Wallen in alle geuren en kleuren rood

1 comment

  1. Mooie recensie die zeker nieuwsgierig maakt naar de muziek waar ik dus niet bij was.
    Maar je mag nooit meer in je recensie : “zoals bijvoorbeeld” gebruiken. Dat is dubbel op…

Comments are closed.

Lees ook