JazzNu is begaan met het lot van de jazz en zijn uitvoerders. Daarom stelt Rinus van der Heijden deze vraag:
Hoe geeft tenorsaxofonist Thomas Streutgers in het Corona-tijdperk invulling aan zijn kunstenaarschap?
“Het jaar begon zo goed, met wat leuke optredens in Duitsland achter de rug, een tour met blazerssectie The Dynamite Horns met Tribute 2 Bob Marley, twee bizarre optredens in Siberië in februari en een tournee van een week in Engeland in maart. Ik was net drie dagen thuis om weer te vertrekken naar Louvaine La Neuve in België om daar te spelen op het door studenten georganiseerde en zeer sympathieke Open Jazzfestival met mijn reggae-jazz project Tommy Tornado en de Duitse band The Clerks toen ik een telefoontje kreeg: ‘Blijf maar thuis, sorry het mag niet meer…’
Ik baal, ik had er zin in, de vorige keren was het te gek om daar te spelen en jonge mensen die een jazzfestival organiseren: waar vind je die nog? Ik schiet ook in de stress, blader mijn agenda door, volgende week hebben we met mijn comedy-jazz-act The Busquitos een groot feest georganiseerd, ons tienjarig bestaan, ons duizendste optreden en de release van onze nieuwe cd Nuts. Flyers en posters laten drukken, zaal geregeld, catering, dj, voorprogramma, promotie, we staan nota bene net paginagroot in de krant met een interview en foto voor een optreden wat we nu moeten afzeggen, ‘Nee toch’, denk ik.
Twee weken daarna Paaspop in Schijndel, het eerste echte grote evenement van het festivalseizoen en start van de zomertournee dwars door Nederland, Duitsland en Frankrijk met Tommy Tornado & The Clerks waar we net een nieuw album Back On Track mee hebben uitgebracht. Ik had er zo’n zin in, de hele zomer staat verder nog gevuld met tournees met The Busquitos, Theater Tol uit België (een bijzondere theatergroep met voorstellingen over de hele wereld , grotendeels twintig meter hoog hangend in de lucht, inclusief de muzikanten! Ik was er net aangenomen en had m’n eerste show gedaan). Plus diverse andere leuke los-vaste projecten en invalklussen, weer duizenden kilometers in de bus zitten, wachten op vliegvelden, wachten backstage, wachten op je eten, je drinken, hotel in en uit, en weer door naar op het volgende optreden.
Ondanks dat ik heel erg baal en me ook grote zorgen maak over mijn financiële toekomst, komt er ook een enorm gevoel van rust over me heen. Het alsmaar doorgaan, lange dagen, korte nachten, het wachten, het regelen, het elke keer weer een project opzetten, het schrijven, het leuren, het hopen dat het allemaal maar weer lukt, het steeds moeten uitleggen dat deze gage echt niet raar is als je ziet wat voor voorbereidingstijd/kosten er in alles gaat zitten, het weer opnemen van een album zodat je het geld wat je daarmee verdient weer kunt investeren in het volgende album, het mailen, bellen, achter dingen aanzitten, het uitleggen dat Bumakosten toch echt door het festival betaald moeten worden en niet door de artiest, en nee ik kom niet enkel ‘ter promotie’ op je festival spelen, de eeuwige vraag ‘Kun je hier een beetje van leven?’, klappen opvangen en maar doorgaan, het eindeloze doorgaan, niet zeuren maar doorgaan, schouders eronder…
De laatste jaren vroeg ik me steeds vaker af: wil ik dit nog wel en wil ik dit op deze manier. Honderdvijftig optredens per jaar waarvan 120 in het buitenland, negentig procent van m’n optredens allemaal zelf regelen met bijbehorende verantwoordelijkheid en stress. Ik heb me meerdere keren voorgenomen hier wat aan te veranderen en iets minder te gaan spelen. Het lukt me slecht, de drang tot spelen blijft en de angst om het los te laten ook. En nu, nu word ik plots gedwongen, van het een op het andere moment, als een trein die abrupt tot stilstand komt. Het verbaast me, maar het voelt eigenlijk ook wel fijn, heel fijn zelfs!
Ik ben absoluut niet van het niks doen, en ga niet bij de pakken neerzitten, moet iets verzinnen van mezelf om actief te blijven, en vraag mezelf af: wat nu? Ik besluit noodgedwongen het roer om te gooien, claim de domeinnaam onlinesaxofoonles.nl (en.be) en maak als een speer in drie dagen een website. Besteed m’n hele Tozo aan adverteren en de leerlingen stromen gelukkig binnen. Dit had ik eerder moeten doen, lesgeven heb ik altijd al gedaan en leuk gevonden, maar altijd een op een in m’n oefenstudio in Haarlem. Dit biedt kansen, Nederland, België en wie weet daarbuiten, dit geeft me ook vrijheid. In plaats van zeventig procent optreden en dertig procent lesgeven, kan ik dit wellicht ook omdraaien naar zeventig procent lesgeven en dertig procent optreden. Een leven met meer rust en regelmaat, een leven meer in balans op meerdere fronten.
Ik zoek wat vrienden op die ik al een tijd niet had gezien, krijg weer zin om te studeren, wat ik voorheen ook deed, maar toen moest het altijd ‘tussen’ alle bezigheden door of op tournee, nu standaard elke ochtend. Het geeft me rust, ook pak ik mijn voornemen op om saxofoons uit elkaar te halen en op te knappen (en dan maar hopen dat ik ze weer goed in elkaar krijg), ook dat geeft me rust. Hetzelfde gevoel als het studeren, componeren en spelen me altijd heeft gegeven, concentratie, alleen daarmee bezig, je hoofd leeg maar toch helemaal vol met iets wat je het liefste doet. Ik ben nu elke avond thuis, oogst elk weekend in de tuin bij de boer waar we een abonnement op hebben, kan m’n ei kwijt in mijn andere passie, koken, zie m’n gezin meer en ben blij dat het weekend is, wie had dat gedacht!
Om me heen hoor ik uiteenlopende verhalen van medemuzikanten en vrienden, mensen die hetzelfde ervaren en blij zijn met een ‘verplichte’ sabbatical en mensen die in totale paniek raken en het allemaal niet meer weten en alles daar tussen in. Ik begrijp het zo, en net zo willekeurig als het coronavirus is voor de mensen die het krijgen, zijn ook de gevolgen voor mensen. Voor nu is het fijn, maar ik maak me toch ook wel zorgen voor de tijd na de crisis, zalen, festivals, clubs waar geld vaak al een ding was en muzikanten jammer genoeg vaak de sluitpost waren, zouden in de toekomst best wel eens nog minder te besteden kunnen hebben. Of op z’n minst nog ‘veiliger’ moeten gaan programmeren. Tournees die nu nog moeilijker worden om te organiseren, omdat veel kleine zalen die je vaak nodig hebt om de week ‘vol’ te krijgen of om een weekend of tour rendabel te maken, omvallen. Of waar de gages zo laag worden dat het niet meer te doen is. Het hele festivalseizoen dat gecopy-paste is van 2020 naar 2021, zodat het erg lastig gaat worden om extra gigs in 2021 op festivals te krijgen.
Ik hoop dat er ooit weer iets van terugkomt, ik mis het, misschien niet in de hoeveelheid hoe ik het de afgelopen twintig jaar heb gedaan, maar wel de kick van het spelen, en van het ‘veroveren’ van een zaal, ervoor gaan met z’n allen, dat je elkaar op het podium aankijkt en hetzelfde voelt en denkt “OHHH YEAHHHHH!!!” Ik mis het samenspelen, het leren van andere te gekke muzikanten, de slechte grappen in de bus en de afterparty na het optreden, de kick van nieuwe nummers live spelen, een plaat opnemen en werken van niets tot iets.
Ik voel me dankbaar voor alle jaren dat ik tot nu toe de muziek heb kunnen spelen waar ik van hou, zonder concessies, op het instrument waar ik het meeste van hou, de tenorsax. Op mijn manier/stijl, en met zo veel verschillende muzikanten uit alle culturen waarvan er velen vrienden voor het leven zijn geworden, altijd mijn geld daarmee heb kunnen verdienen en de hele wereld heb kunnen zien.
Het komt terug, het kan niet anders, we zijn als mensheid denk ik niet gemaakt om op 1,5 meter afstand van elkaar te leven, en al helemaal niet zonder muziek!
Soms moet je door een crisis heen om een andere weg te (durven) kiezen, de toekomst zal het uitwijzen, maar voor nu voelt het goed…”
Website Thomas Streutgers
