Hij is basgitarist vanaf zijn negende jaar en in die hoedanigheid later begeleider geworden in een aantal groepen. Daarnaast is hij docent aan de Academy for Music and Performing Arts (AMPA) in Tilburg en verzorgt hij yogalessen. Maar bovenal is hij bezig met de voorbereidingen voor een nieuw album, dat volgend najaar op de markt komt. Stef Joosten is 27 jaar en derhalve een tamelijk bezige bij, net als vele van zijn generatiegenoten. Toen hij een jaar of zes, zeven was begon hij met drummen, maar hij is maar wat blij dat hij enkele jaren later voor de basgitaar koos. Omdat hij vindt dat dit instrument tussen een gitaar en een contrabas in zit, heeft hij ontdekt dat dit oneindig veel meer mogelijkheden oplevert om muziek te maken. Zeker sinds hij al langer geleden de schone kunst van het componeren heeft ontdekt. En de volgende stap in een bloeiende carrière? Met zijn eigen muziek de wijde wereld in.
Waar ben je op dit moment mee bezig?
Met het opzetten van de opname voor mijn debuutalbum. Ik heb genoeg eigen muziek liggen om begin komend jaar de studio in te gaan met vier duo’s: met Anna Serierse, Jeroen van Vliet, Koen Smits en Prashant Samlal. Ik ga door deze diversiteit mijn basgitaar op verschillende manieren inzetten. De muziek die ik ervoor schreef, past er goed bij. Op het voorbije November Music heb ik al wat uitgeprobeerd met Jeroen van Vliet. De opnames voor mijn eerste cd vinden in februari-maart plaats in de Bethlehemkerk in Amsterdam. Naast deze voorbereidingen speel ik vaak met Koen Smits en in diverse groepen zoals Ezthetic, Nyala, de Rik van der Made Group, Fabio Almeida Group en Trio dos Anciões dat sambamuziek speelt. Daarnaast is er mijn docentschap aan AMPA, het conservatorium van Tilburg. Ik studeerde er voordat ik in Amsterdam eindexamen deed. Ik begon in Tilburg een half jaar als invaller les te geven, nu ben ik er al meer dan drie jaar als vaste docent. En op dinsdagen geef ik les aan de muziekschool in Den Bosch. Ik heb overigens ook vier jaar in de thuiszorg gewerkt, ik ben daarmee onlangs gestopt en geef sinds september yogalessen.
Welke herinneringen aan je carrière zijn je het dierbaarst?
In 2019 had ik mijn eigen project TISOI met de Britse pianist Ivo Neame. We kregen een boeking op Jazz in Duketown, een vervolg op een carte-blanche die ik van Paradox kreeg. Ik kon in Den Bosch voor de eerste maal in mijn leven mijn muziek brengen op een groot podium. Ook kon ik daar tweemaal voor een volle Toonzaal spelen. Was een bijzondere ervaring.
Waarom doe je graag wat je doet?
Sowieso vanwege het plezier. Er is altijd iets nieuws te ontdekken. En door componeren kan ik vaak mijn instrument opnieuw ontdekken.
Wanneer is je passie voor jazz ontstaan?
Ik speelde als bassist met een bevriende drummer mee op de middelbare school. Door die drummer, die de vooropleiding deed, kwam ik in aanraking met onder andere Yellowjackets en Michel Camilo. Nog voordat ik naast de middelbare school mijn eigen vooropleiding conservatorium ben gaan doen, begon ik met hem en een pianist een latin-jazz- en fusionbandje.
Van welke ontwikkeling in de jazzgeschiedenis had je onderdeel willen zijn?
Ik ben blij met deze tijd. Ik voel me hierin heel erg op mijn gemak. Ook de beginperiode van het label ECM, begin jaren zeventig, vind ik interessant. De platen met basgitaar lieten het instrument horen in een moderne, Europese setting. Met Steve Swallow, Pat Metheny met Jaco Pastorius, Dave Holland, Eberhard Weber.
Wat is het bizarste dat je ooit mee hebt gemaakt tijdens een concert?
Dat was tijdens een schnabbel bij een goed restaurant in Tilburg. Het ging om een besloten feest. We hadden een bepaald aantal sets afgesproken. Maar de feestgangers kregen meer en meer drank op en lapten bij. Waren van die types die alles konden kopen. Bizar om te ontdekken dat sommige mensen denken dat alles te koop is.
Waar vind je inspiratie?
In rust en ruimte en de momenten om te repeteren. Yoga geeft ook veel ruimte. Mensen kunnen in jouw leven telkens een ander stukje naar boven halen, ook dat inspireert mij.
Wat is het spannendste dat je ooit hebt ondernomen?
Mijn eigen muziek opzetten en dan mensen vragen daar voor durven te staan. Dat geeft veel voldoening.
Welk muziekstuk of album heeft voor jou een speciale betekenis?
Het album Sería II van Skúli Sverrisson vind ik supermooi. Het album gaat helemaal om de muziek en eigenheid die IJsland vaak heeft. De plaat refereert aan volksmuziek en jazz.
Wat neem je altijd met je mee?
Heel praktisch; mijn telefoon. En ook een frisse, open blik met niet te veel verwachtingen.
Welke actualiteit heeft je aandacht?
Ik zit niet echt met mijn neus in het nieuws. In een grotere tijdsspanne bezien boeit inclusie me. Er is veel ongelijkheid, tussen man en vrouw, discriminatie om huiskleur en gender. In Europa zijn zoveel machtsstructuren die dit in stand houden. Me Too en een stukje feminisme met daarin de rol van de man houden me ook bezig.
Wie is je grote voorbeeld buiten de jazz?
Ik wil niet één voorbeeld noemen. Een onderwerp dat me interesseert is non-dualisme. Dat is een bepaald idee van eenheid/heelheid, iets universeels. Bepaalde gedachten en gevoelens neem je waar, maar ze zijn vergankelijk en zo vervlogen. Het gaat om zaken die niet veranderen. Je hebt elke dag andere gedachten, maar het stukje waarneming verandert niet. Dit begrip komt ook voor in de yogafilosofie. Er zit geen religie aan vast, terwijl je het er wel aan kunt linken, mocht je dat willen.
Wat intrigeert je aan je instrument?
De klankkleur en het register. Het mooie van de basgitaar is dat hij erg veelzijdig is, omdat hij tussen de contrabas en de gitaar in zit. Je kunt als speler naar beide kanten neigen. Ook interessant is, hoe je je sound benadert. Ik heb als bijvak twee jaar contrabas gedaan.
Wat heb je geleerd van je muziek?
Dat zij met een stukje persoonlijkheid is verweven. Je komt er niet onderuit jezelf vragen te stellen en te reflecteren. Ik geef zowel les aan amateurs als conservatoriumstudenten. Muziek die mij raakt hoeft vaak technisch niet hoogstaander te zijn. Het gaat om overdracht en intentie. De betekenis van muziek ligt niet in het feit of zij gestudeerd is, dan is zij per definitie niet minder.
Wat wilde je vroeger altijd worden?
Al vrij snel muzikant. Ik was een jaar of zes, zeven toen ik begon met drummen. Ik zat vaak bij de repetities van mijn vader, die drummer is. Ik was een jaar of negen toen iemand mij een basgitaar omhing. En was meteen verkocht.
Wanneer ervaar je de vrijheid te falen?
Als het lukt om de muziek centraal te stellen. Ik ben dan niet bezig met falen. Ik kan falen als ik bezig ben met medemusici die wellicht een mening of oordeel hebben over wat ik aan het doen ben. Dan dwaal ik van de muziek af. Als je met de juiste mensen speelt, voel je dat binnen een paar noten. Dan is de aandacht op de plek waar hij moet zijn.
Welke ontwikkeling in de jazz juich je toe?
Alles wat op dit moment gebeurt. De jonge generatie trekt de iets minder jonge mee. Er wordt veel minder waarde aan hokjes gehecht. Dan wordt het leuk om te zien welke richting het op kan.
Met wie werk je graag samen?
Met eenieder die nu in de bandjes zit waarin ik ook speel: Pau Li Liem, Jorrit Romme, Prashant Samlal, Jesse Schilderink, noem maar op.
Welke dromen liggen nog voor je?
Veel meer eigen muziek de wereld inbrengen. Een working band hebben voor de andere zijde van mijn muzikantschap. En samen met drummers de ritmesectie zijn.
Aan wie geef je het Jazz-tafette stokje door?
Aan Anna Serierse. Zij is een heel toffe vriendin en echt een vakvrouw die je voor alles kunt bellen. Zij heeft ook een mooie artistieke kant wat eigen muziek betreft, zoals met Gijs Idema. Anna is heel divers met een eigen identiteit.
RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s GEMMA KESSELS
