De keytar werd in 1795 uitgevonden door Carl Leopold Rölling. Hij bedacht en maakte als eerste een draagbare piano, die hij een orphica noemde. De orphica was een klein klavier dat om de schouder gedragen kon worden zodat je er staande en lopend op kon spelen. Ludwig van Beethoven schreef er muziek voor, dus dit draagbare klavier werd wel degelijk serieus genomen.
Toch duurde het nog bijna tweehonderd jaar totdat in de jaren zeventig van de vorige eeuw niet alleen de naam keytar, een samenvoeging van keyboard en guitar, ingang vond maar ook dat verschillende firma’s allerlei keyboards gingen maken die je met een band als een gitaar over je schouder kon hangen. Casio, Moog, Korg, Roland en Yamaha zijn de bekendste merken, die overigens niet zo gecharmeerd zijn van het woord keytar en hun producten liever een MIDI-controller of strap-on keyboard noemen. Maar er zijn nog vele andere merken die commercieel verkrijgbaar zijn. De keytar is dus een toetsenbord, al dan niet voorzien van een synthesizer, die je als een gitaar kunt bespelen.
Dankzij de keytar hoeft de toetsenist niet langer op één plek te blijven maar kan hij zich vrij op het podium bewegen. Overigens nemen musici de keytar serieuzer dan de meeste jazzrecensenten die bijvoorbeeld over het keytarspel van pianist Herbie Hancock veelal smalend schreven.
Het ziet er ook wel een beetje gek uit zo’n keytar, maar het kan nog gekker. Als je een gitaar met een keyboard kruist kun je in plaats van een keytar ook zo maar een guiboard krijgen. Zo’n over de schouder gedragen keyboard is dan ook nog eens verbonden aan een gitaar, zodat er een dubbelneks instrument ontstaat. Vroege gebruikers van de keytar waren de Tsjechische Jan Hammer en de Amerikaanse groep Spyro Gyra met hun elektro- en smooth jazz. De keytar wordt dus voornamelijk gebruikt in de rafelranden van de jazz, zoals door Stevie Wonder (foto) die dit instrument de laatste jaren een steeds prominentere plaats in zijn muziek geeft.
