Mithra Jazz à Liège, oftewel het Jazzfestival Luik, slaagt er al sinds 1991 in een gevarieerd programma neer te zetten. Ze stonden er allemaal: Elvin Jones, Sonny Rollins, Max Roach, EST, J.J. Johnson, Gerry Mulligan, Ahmad Jamal, Jan Garbarek en vele anderen. Dit jaar staan er wederom interessante namen en combinaties op het programma: Enrico Rava met pianist Geri Allen, Kurt Rosenwinkel, China Moses, het Neil Cowley Trio en het Dave Douglas Quintet. In zes zalen en een podium op een plein kan men zich drie dagen lang laven aan al het moois dat de jazz anno 2017 te bieden heeft. JazzNu bezocht twee concerten op de slotavond in de zaal van La Cité Miroir: het kwartet van contrabassist Marcos Varela en pianist Fred Hersch met zijn trio.

Fred Hersch. Foto Dominique Houcmant | Goldo

De Amerikaanse contrabassist Marcos Varela heeft niemand minder dan drummer Billy Hart aan zijn zijde. De iconische slagwerker laat af en toe goed horen dat hij er is, onder meer op de batterij cymbalen die ter rechterzijde van hem staat opgesteld. In het programmaboekje staat Varela op foto met het sextet waarmee hij vorig jaar zijn debuutalbum San Ygnacio heeft opgenomen. In Luik treedt hij aan met een kwartet. Achter de piano zit niet, zoals op het album, George Cables, maar de Fransman Tony Tixier, die bescheiden maar welgemikt zijn tertsen, kwinten en octaven in de strijd gooit.

Altsaxofonist Logan Richardson is tijdens het optreden de enige blazer. Hij beweegt als een gekooide tijger over het podium en vuurt zijn solo’s op gezette tijden het publiek in. Varela houdt de volgorde aan van het album en gaat dus van start met de New Real Book- waardige Cables-compositie, I should care, het door de familieranch van de familie Varela geïnspireerde Colinas de Santa Maria, Mitsuro (Clifton Anderson) en de aan de dochter van Billy Hart opgedragen ballad Lullaby for Imke. Varela duwt, tilt en trekt met zijn dwingende lijnen zijn kwartetgenoten waar mogelijk de juiste kant op. Het kwartet eindigt met het onstuimige nummer Where The Wild Things Are waarin zowel Varela, Richardson als Hart beurtelings mogen bewijzen wat ze waard zijn.

Altsaxofonist Logan Richardson van het Marcos Varela Quartet. Foto Dominique Houcmant | Goldo

FRED HERSCH

Als het om Fred Hersch gaat zijn de superlatieven van de critici niet van de lucht. Helaas wil het grote publiek nog steeds niet over de brug komen. Gelukkig is daar in Luik niets van te merken. De zaal zit vol. De broze Hersch, die in 2008 ten gevolge van zijn hiv-infectie in een twee maanden durend coma belandde, wandelt trefzeker naar de kruk en vertrouwt het publiek via de microfoon toe dat het al laat is. Er is geen tijd te verliezen. Wat volgt is een concert van een ongekende schoonheid. Hersch dompelt het publiek onder in een warm bad vol muziek uit de bron. De maestro opent met Whirl, het meeslepende titelnummer van het eerste (trio)album, dat hij uitbracht na zijn revalidatie in 2010.

Dat Hersch is gecharmeerd van Ornette Coleman is onder meer te horen in de introductie van zijn eigen compositie Serpentine, waarin de echo van Colemans compositie Lonely Woman doorklinkt. Na Hersch’ prelude waagt John Hebert zich aan een aangrijpende contrabassonate. Ook het origineel (Lonely Woman) komt even later aan bod en wordt op een onnavolgbare wijze gekoppeld aan het door Bill Evans onsterfelijk gemaakte Nardis van John Carisi.

De muziek van Hersch is diep geworteld in de jazztraditie en is er inmiddels zelf een onderdeel van geworden. Maar zij behoudt tijdens het concert de frisheid van het moment. Hersch speelt Monk, Evans en Coleman zoals alleen Fred Hersch dat kan. En hij heeft met Hebert en McPherson twee muzikanten van dezelfde dimensie gevonden.

Enrico Rava is een graag geziene gast op Mithra Jazz à Liège. Foto Bernard Rie

NAGERECHT

Omdat het concert van een constant hoog niveau is, is het onjuist te stellen dat het Hersch het mooiste voor het laatst heeft bewaard. Hij trakteert de zaal echter op een aangenaam nagerecht. Na een eerste toegift met het trio komt de Amerikaan alleen op het podium om, net als op zijn meest recente album Sunday Night at the Village Vanguard de ballad Valentine in te zetten. Om drie minuten later definitief het podium te verlaten.

Het Fred Hersch trio treedt woensdag 17 mei op in het Bimhuis.

ROBIN ARENDS

Mithra Jazz à Liège
La Cité Miroir, Luik (B), 15 mei ’17

Marcos Varela Quartet
Logan Richardson – altsaxofoon
Tony Tixier – piano
Marcos Varela – contrabas
Billy Hart – drums

Fred Hersch Trio
Fred Hersch – piano
John Hebert – contrabas
Eric McPherson – drums

www.jazzaliege.be

Previous

Get The Blessing drijft op sterk ritmische patronen

Next

Ochsen laat met ‘Bungee’ zelfverzekerde indruk na

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook