JAZZ-tafette

Een voortdurend opspelende vraag tijdens het interview voor deze aflevering van JAZZ-tafette is, of Ties Laarakker nu musicus of wiskundige is. Aan het einde van ons gesprek geeft hij daar zelf duidelijkheid over. “Tien jaar geleden dacht ik nog te moeten kiezen. Nu niet meer. De toekomst zal uitwijzen dat

Hij is musicus, maar zeker ook filosoof. Die laatste hoedanigheid beoefent hij niet als beroep, maar als zijn blik op jazz, op de wereld rondom hem heen en op zijn instrument, de piano. Floris Kappeyne is een ware vertegenwoordiger van de jongste generatie jazzmusici in Nederland. In JAZZ-tafette gingen Tijs

De nieuwe stokjesdrager in deze rubriek is – evenals Wouter Kühne vorige maand – wederom het levende voorbeeld van hoe jonge jazzmusici hun muziek beleven. Ook contrabassist Tijs Klaassen is uiterst correct in de omgang, benadert de vaste vragen van JAZZ-tafette vaak filosofisch, heeft een uitgesproken mening over zijn en

Hij zou model kunnen staan voor de huidige, jonge generatie jazzmusici die staat te trappelen om aan de bak te komen: drummer Wouter Kühne. Innemend, welbespraakt en met een heldere kijk op meer dan alleen maar jazz is hij de verpersoonlijking van de jazzmusicus anno 2019. Als Wouter Kühne (1996,

Maartje Meijer, aan wie vorige maand de JAZZ-tafette was gewijd, gaf het stokje voor april door aan gitarist Durk Hijma. Haar bewondering uitte zich onder meer door haar opmerking dat hij een ‘fantastische gitarist’ is en hij het zonder meer waard was de volgende stokjesdrager te worden. Van zichzelf vindt

Maartje Meijer, zangeres en pianiste. Het was Bert van den Brink die haar vorige maand het JAZZ-tafettestokje doorgaf. Toen zij in 2005 hoofdvak zang studeerde aan het conservatorium van Utrecht, gaf Bert van den Brink aan dat Maartje Meijer bij hem hoofdvak piano kon volgen. Toen zij na een jaar

Er gaat geen dag voorbij of pianist Bert van den Brink (1958) speelt wel even op de accordeon die ooit van Harry Mooten was, de ‘grote grijze geitenbreier’ uit de ‘De film van Ome Willem’. De kennismaking met de Hohner Gola, op zolder bij de weduwe Mooten, staat in het

Dat wil ik ook, weet Rik Cornelissen als hij voor het eerst een accordeonist hoort spelen. Het is 1991 en hij is zeven jaar. Dat het instrument een oubollig imago heeft en dat de meeste accordeonmuziek ook al niet van deze tijd is, ontdekt hij jaren later pas. Op het

Egon Kracht dook een dikke dertig jaar geleden op aan het front van jazz- en improvisatiemuziek. Hij maakte snel naam als contrabassist bij groepen als het Polo de Haas Kwartet, Jubilation PC van Pierre Courbois, Brevis met Theo Loevendie en Mal Waldron. In 1994 richtte hij zijn formatie The Troupe

Wat jazz en zee met elkaar te maken hebben? Vraag het aan Jeroen Zijlstra die duidelijker als geen ander kan antwoorden. Want de nieuwe stokjesdrager van JAZZ-tafette heeft het ene fenomeen tot het uiterste beproefd en in het andere zit hij middenin. Jeroen Zijlstra is trompettist en liedvertolker. Hij schrijft