JazzNu is begaan met het lot van de jazz en zijn uitvoerders. Daarom stelt Rinus van der Heijden deze vraag:
Hoe geeft Simon Rigter in het Corona-tijdperk invulling aan zijn kunstenaarschap?
“Op 12 maart was het plan om naar Estland op tour te gaan met het Jazz Orchestra of the Concertgebouw (JOC). De dag ervoor was ik een van mijn ensembles aan het lesgeven op het Conservatorium van Amsterdam. We waren ons aan het voorbereiden op de einduitvoering waar ik ook zelf zou optreden met het Ruud Breuls/Simon Rigter Quintet. Een van de buitenlandse studenten dacht dat we binnenkort niet meer naar school zouden mogen vanwege het coronavirus, ik kon me daar op dat moment nog niets bij voorstellen. Al voor het einde van de les ontving ik een sms van het JOC dat de tour naar Estland geannuleerd was vanwege corona. En diezelfde week werd de school gesloten.
Op 16 maart heb ik mijn eerste online-lessen gegeven via Skype en later via Zoom. En al spoedig werden alle optredens die in het vooruitzicht stonden geannuleerd. Een onwerkelijke en moeilijk voorspelbare tijd is begonnen. In de eerste weken viel er ook een last van me af, ik hoefde even niet te presteren. Hoe leuk optreden ook kan zijn, je moet je er toch voor opladen en ik realiseer me nu dat ik vaak toch een enorme druk op mijzelf leg in het ‘gewone’ dagelijks leven. Even vrij zijn van deze druk voelt goed.
Ik was enorm gemotiveerd om veel te studeren. Toen duidelijk begon te worden dat deze periode veel langer zal duren dan ik aanvankelijk in de gaten had, verdween deze motivatie tijdelijk; zonder direct doel viel de noodzakelijkheid even weg. Ik moest enorm hard nadenken over wat er precies aan de hand is en wat voor invloed dit op mij heeft. Het studeren moet nu veel meer op de lange termijn gericht zijn dan op de korte. Ik moest bedenken hoe ik mijn tijd het beste kan besteden zodat ik er op de lange termijn iets aan overhoud.
Een van de dingen die ik doe is fluit studeren. In het ‘normale’ dagelijks leven heb ik hier nauwelijks tijd voor en moet ik vaak zelfs zoeken naar tijd om mijn tenor op peil te houden. Ik studeer nu dagelijks fluit. Ik ben zelfs begonnen klassiek, vooral Bach, te studeren. Langzaamaan gaat het steeds beter. Het studeren voelt weer een beetje als toen ik een jaar of 14 was, ik doe het puur voor mijzelf. Ook merk ik dat ik vooral luister naar mijn eerste helden. Ik luister dus vooral naar Charlie Parker, Ben Webster en Dexter Gordon. Charlie Parker hoor ik al vanaf mijn geboorte, maar het blijft fascineren. Zijn spel heeft zoveel lagen dat ik er telkens weer iets nieuws in ontdek.
Remi Bolduc is een Canadese saxofonist die besloten heeft tijdens corona alle Charlie-Parkersolo’s te transcriberen. Het is geweldig dat hij dit in chronologische volgorde doet. Hij is dus begonnen bij Honey and Body en is ten tijde van dit schrijven aanbeland bij Slim’s Jam. Je kunt je abonneren op zijn playlist op YouTube.
Ik heb zo’n geluk gehad dat bij mijn geboorte al die geweldige platen dankzij m’n vader al in de kast stonden. Ik denk veel aan m’n vader… en m’n moeder. Zij en ik gaan elke week samen fietsen en ik merk dat zij in deze eenzame periode het grote verlies nog sterker voelt. Ik mocht al van zeer jongs af aan mee naar zijn optredens, meestal in de kroeg waar ik gefascineerd alles in mij opnam. Wat een geweldig gevoel was dat, vooral als hij een blues of een ballad speelde.
Jazz is vooral live muziek. Toen het JOC belde dat we een aantal stukken vanuit huis gingen opnemen, merkte ik dat ik direct weer in de speelstand stond, even voelde ik me weer als vanouds. Het is opmerkelijk hoe goed het resultaat is geworden. Maar wat ik echt mis is het samenspelen, de interactie.
Een andere passie die ik van mijn vader geërfd heb is het lesgeven. Omdat ik vier dagen per week lesgeef heb ik nog steeds een goed gevulde werkweek. Online lesgeven is niet ideaal, zo kun je niet samenspelen door de vertraging en ook kun je elkaar niet in de ogen kijken. Daarnaast ben ik absoluut niet gewend vier dagen per week naar een computerscherm te staren. Toch ben ik erg blij dat er een mogelijkheid is, ik zou het lesgeven niet ook willen missen.
De stoïcijnen zeggen dat je je geen zorgen moet maken over zaken waar je geen invloed op hebt… Dat lukt mij nog niet helemaal. Ik maak me zorgen over jazz in de toekomst, ik vraag me af hoe het lesgeven er volgend jaar gaat uitzien. Gaan er weer optredens komen, ook in kleine cafeetjes wat ik juist zo leuk vind, gaan mijn collega’s het redden die enkel van optredens afhankelijk zijn? Komt er armoede, meer criminaliteit? Ook realiseer ik me eens te meer hoe ongezond het jazzklimaat al tijden is, er wordt vaak onderbetaald, veel musici zijn gedwongen zzp’er, genieten geen enkele bescherming, en bouwen geen pensioen op.”
Prachtig verhaal Simon, helemaal waar!